Gonca Kocabaş / Milliyet.com.tr – Pelin Özdemir, 1994 yılında Antalya’da doğdu. Annesi, babası, ablası eşi ve yeğeninden oluşan çekirdek bir ailesi olan Pelin Özdemir, liseye kadar tahsilini Antalya’da tamamladıktan sonra üniversite için Ankara’ya taşındı. Üniversiteyi bitirdikten sonra bir etraf danışmanlık firmasında biyolog olarak çalışmaya başladı. Akabinde eşi Emre ile tanışıp evlenmeye karar verdiler. Düğününe 5 ay kala göğüs kanseri olduğunu öğrendi. “Hani derler ya hayatım altüst oldu diye tam olarak bu durumu yaşadık” diyen Pelin, birinci olarak şubat ayında göğüsten ele gelen sert bir kitle fark etti ancak dönemsel olabileceğini düşünüp bir ay daha beklemeye karar verdi. Kitle giderek sertleşmeye başlayınca sağlıkçı olan kayınvalidesine gösterdi ve doktora gitti, çok kısa bir mühlet içerisinde 2. evre göğüs kanseri olduğunu öğrendi.
‘SAÇLARIMI KAYBEDECEK MİYİM DİYE AĞLADIM’
Doktoru durumu anlatıp tedaviye yönelik açıklamalar yapıyordu lakin Pelin, o anları, “O konuşmayı hâlâ hatırlamıyorum. O an yalnızca bir uğultu, kocaman bir uğultu vardı. O uğultunun ortasında tek hatırladığım saçlarımdı. ‘Saçlarımı kaybedecek miyim?’ diye sordum lakin boğazımda o denli bir yumru vardı ki sesim dışardan duyuluyor muydu, şüpheliydim. Hekimim, ‘Evet, bedeninde hiç tüy kalmayacak. Bu fikre alış, süreksiz bir süreç’ dedi. Hani daima diğerlerinin başına gelen bize asla olmayacağını düşündüğümüz durumlar vardır ya üzülüp ‘vah vah’ deriz, işte o vah vah edilen kız bendim artık. Emre’yle dışarı çıktık, birbirimize sarılıp hıçkıra hıçkıra ağladık” diyerek yaşadıklarını anlatan genç bayan şu tabirleri kullandı:
“Emre sakin kalmaya çalışıyordu lakin ne kadar korktuğunu görebiliyordum. Derken iş aileme söylemeye gelmişti. Onlarda patoloji sonuçlarının çıkacağını bildiği için bizden bir telefon bekliyordu. Ablamlara gittik, yolda yeğenim Deniz’i gördüm. Ağlamayı bırakmıştım sakindim, ‘Ne olacaksa olsun’ diyordum. Deniz 4 yaşında, yeğen sahipleri beni anlar ki çok kıymetlidirler. Bu yüzden birinci ona söylemek geldi içimden. ‘Deniz ben ufak bir hastalığa yakalanmışım, saçlarım dökülecek ancak geri gelecek’ dedim. Yüzümü sevip ‘Olsun, sen çok güzelsin’ dedi. O an atalatabileceğime yeterlice ikna olmuştum. Zira Deniz’in büyüdüğünü görmeyi çok istiyordum. Akabinde anneme ve babama söyledim. Annem daima nasıl ‘Nasıl ya?’ diyordu, babam ise yere bakıyordu.”
‘AYNAYA BAKTIĞIMDA KEYİFLİ OLAMAZSAM KURTULAMAZDIM’
“Bu süreçte bana en çok ben güç verdim” diyen Pelin, “Tam bir aslan burcu karşılığı oldu değil mi? Elbette sevdiklerim yanımdaydı. Bir an elimi bırakmayan eşim, ailem ve arkadaşlarım her vakit başımı çevirdiğim yerdeydi. Lakin insan evvel kendine inanmalı bu süreçte. Zira günün sonunda kendinle baş başa kalıyorsun. Birinci hafta kendimi o denli salmıştım ki rüzgarda uçuşan bir yaprak üzereydim. Durumu pek anlayamamıştım, kabullenemiyordum. ‘Neden benim başıma geldi?’ diye ağlamaktan öteki bir şey yapmıyordum. Ortalık sakinleşip bulutlar dağılınca kendimi bir kenara çektim, ‘Devam etmek istiyorum, burada kalmak istiyorum. Daha yapacaklarım var, şu ilaçları al ne gerekiyorsa yap. Çıkalım şu işin içinden’ dedim. Bir silkeledim kendimi. Akabinde her denileni duymaya başladım, başımı toparlayınca doktora tekrar gittim. İçimden ‘Ben bu işin içinden çıkarım dedim fakat şu saç işini çözmem lazım’ diyordum. Aynaya baktığımda keyifli olamazsam kurtulamazdım, biliyordum” diye konuştu.
‘BU SIKINTI GÜNLERDE EMBRİYOLARIM GÜÇ VERDİ’
Pelin, teşhisi akabinde ağustosta olacak düğününü nikah olarak öne çekti. Yedavi başlamadan saçlarını, kaşlarını ve kirpiklerini kaybetmeden nikah yapmak istedi. “En azından nikah fotoğraflarımda hoş çıkmak istedim” diyen Pelin, “Nikah hazırlıklarıydı, konutumuzu yerleştirmeydi derken ben neredeyse unuttum hastalığımı. Çok hoş bir nikahımız oldu, tüm sevdiklerimiz arkadaşlarımız ve ailemiz yanımızdaydı. Birçoğu kent dışından gelmişti. İçlerinden biri de benim 2 yaşından beri ayrılmadığım dostum Sinem’di. Nikahtan sonra otogardan eşimle en son onu uğurladık , o an işte hatırladım hastalığımı. Aklımda şu müzik çalmaya başladı: ‘Şenlik dağıldı bir acı yel kaldı bahçede yalnız, o mahur beste çalar müjganla ben ağlaşırız, gitti dostlar şölen bitti ne eski heyecan ne sürat, yalnız kederli yalnızlığımızda sıralı sırasız…’ Tam da şiirde dediği üzere şölen bitmiş, dostlar gitmişti. Sıra tedavideydi” dedi.
“Tedaviden evvel ziyan görme ihtimaline karşı yumurta ve embriyo dondurmamızı istemişlerdi, birinci adımımız bu oldu” diye anlatan Pelin, “Kemoterapi öncesi ufak bir operasyona girdim yumurta ve embriyolarımızı dondurduk. İlk kemoterapimi almama günler kala beni en korkutan durumlardan biri yaşandı, üçüncü ve son gelinlik provam için telefonum çalıyordu. Tekrar hastalığımla yüzleşmek zorundaydım. Telefonun ucundaki ses büyük bir heyecanla ‘Pelin Hanım son provanızı planlamak için aradım’ diyordu, o provayı planlamayı çok isterdin lakin kısmet olmamıştı. ‘Ben göğüs kanseri olduğumu öğrendim, lütfen gelinliğimi saklayın. Uygunlaşınca giyeceğim’ dedim. Saatlerce eşime sarılıp ağladım, büyük bir yıkımdı” sözlerine yer verdi.
‘BANA DÜNYANIN EN HOŞ KADINIYMIŞIM ÜZERE BAKTI’
Tüm sevdiklerinin gücüne güç kattığına dikkat çeken Pelin Özdemir, “Tedavi fizikî olarak kuvvetli ancak bence işin en ağır kısmı mental olarak yaşadıklarımız. Tedavi mühletince direncimin kırıldığı, umudumun tükendiği, gardımın düştüğü çok an oldu. Süreç içerisinde annem bizimleydi, genel olarak benimle o ilgilendi. O denli bir nazımı çekti ki anlatamam. Eşim Emre bana her vakit dünyanın en hoş kadınıymışım üzere baktı. Ablam ve eşi babam, eşimin ailesi tüm güçleriyle yanımdaydı. Arkadaşlarım, dostlarım, akrabalarım birçoklarının hayatının merkezindeydim. Tedavi boyunca elleri daima üzerimdeydi. Güzelleşmeye olan inancım arttı. Eşim daima ‘Bu bir devir, bunu atlatıp hayatımıza bakacağız’ dedi. Gelip geçeceğine el birliğiyle inandırdılar beni. Herkes tarafından sarıp sarmalandım, harikuladeydi. Elbette bu süreçte beklediğim değeri göremediğim akrabalarım ve arkadaşlarımda oldu. Birinci başlarda çok ağladım, çok kırıldım lakin vakitle geçti. Böylesi gerekliymiş demek ki, sıhhat olsun” diye konuştu.
‘HER SIKINTIYA ATLAMIYORUM, HER SIKINTIYA KOŞMUYORUM’
“Bu süreç griyle de tanışmama da vesile oldu, bir şey ya siyah ya beyazdı benim için. Lakin işte o iş o denli değilmiş, hayatın grileri var” diyen genç bayan, “Kötü illa berbat değil, içinde kesinlikle bir yeterlilik var. Düğünüm ertelendi diye o denli üzüldüm o denli ağladım ki. Sonradan gördüm bu bir gri işte, ya hastalığımı düğünden sonra öğrenseydim ilerlemiş olsaydı daha güçlü bir uğraş gerektirseydi. Şükür ki erkenden öğrendim, düğünümüz tedavi bitince tekrar yapılacak. Ben çok değerli olan sıhhatime kavuşunca yani” dedi. Şua nda tedavinin en ballı lokma kısmına geçtiğini söyleyen Pelin Özdemir, “Zorlu kemoterapilerin akabinde şükürler olsun ki kitlem neredeyse büsbütün yok olmuş durumdaydı. Hekimlerim lumpektomi ameliyatını uygun gördü ve 2 ay evvel ameliyat oldum. 13 kür akıllı ilacın birincisini aldım, 21 günlük radyoterapi tedavim ise devam ediyor. Şu an devam eden tedavilerim şükürler olsun ki fizikî olarak beni çok etkilemiyor. Lakin tekrar de beslenmeme, uyku sistemime ve gerilim olmamaya itina gösteriyorum” diyerek yaşadığı süreci aktardı.
‘EN DEĞERLİ ŞEYLERDEN BİRİ HEKİMİNİZE GÜVENMEK’
Bu hastalıkla uğraş ederken kendi içindeki güce birçok vakit şaşırdığını lisana getiren Pelin, “Nasılsın diyenlere çok uzun bir mühlet ‘Dayanıyorum’ diye karşılık verdim, gerçekten de dayanıyordum. Kemoterapinin fizikî ve ruhsal yan tesirlerine dayanıyordum. Eşimin gözlerine bakıp ‘Dayanıyorum değil mi?’ diye sorardım ağlayarak, o da ‘Geçecek bir adedim, dayanıyorsun” kederi. Bunu bir yerlerde okuyan ve bu hastalıkla gayret eden bayanlar olduğunu biliyorum, dayanın geçecek. En kıymetli şeylerden biri hekiminize güvenmek. Ne yazık ki eş dosttan çok fazla ‘Bunu ye, bunu yeme, bu çok düzgün gelir, bu kürü uygula, bu karışımı iç üzere şeyler duyuyoruz. Bunlara kulaklarımızı tıkamak gerekiyor. Bazıları kemoterapi ilaçlarını ‘zehir’ diye isimlendiriyor ancak şükürler olsun ki bu ilaçlar var ve bizleri hayata bağlıyor. Bu süreçte yalnızca doktorlarımın tavsiyelerine uydum, sizlere tavsiyem hekiminize istişareden hiçbir şey yapmamanız” tabirleriyle kanserle uğraş eden bayanlara tavsiyelerde bulundu.
‘KİMSE BENİ SAÇLARIM OLMADAN GÖRSÜN İSTEMEMİŞTİM’
“Hastalığı öğrenir öğrenmez insan kendi canından evvel nasıl saçlarını düşünebilir demeyin ancak benim aklıma birinci saçlarım geldi” diyen Pelin, “Saçlarımla vedalaşmam gerektiğini pek kolay kabullenemedim, gece gündüz araştırma yapmaya başladım; yabancı kaynaklar makaleler taradım. ‘Kemoterapi esnasında saçları kaybetmemenin kesinlikle bir yolu olmalı’ diye düşündüm. Lakin maalesef elle tutulur hiçbir bilgiye ulaşamadım. Ben bu araştırmaları yaparken ablam protez saç diye bir teknoloji olduğunu öğrenmiş. ‘Saçlarımla vedalaşacaksam tahminen bu fikir güzel olabilir’ diye düşündüm. Evvel İstanbul’daki merkezlere baktım ancak bakımlara gidip gelmek beni tedavi esnasında zorlayacaktı. Ankara’da yaptığım araştırmalarda karşıma Ömer abi çıktı. Kendisiyle görüşmeye gittim, aklımdaki tüm soruları bana cevapladı. Kendi saçıma en yakın saçı benim için buldu, saçı teslim aldım ve meskene koydum” dedi.
“Saçlarım dökülmeye başlayınca gidecektim protez takılacaktı. Ancak hâlâ içimde bitmeyen bir umut vardı tahminen saçım dökülmez diye. Fakat üçüncü kemoterapimi almaya bir hafta kala dökülme başladı, giderek hızlandı. O denli hızlandı dökülmeyi tahminen bir nebze yavaşlatabilirim umuduyla duş almayı bile bıraktım, tek derdim saçlarımın biraz daha benimle kalmasıydı. Fakat kaçınılmaz sona adım adım gelmiştim. Cüretimi toplayıp Ömer ağabeyden randevumu aldım, kalan bir ölçü saçımla gidip o koltuğa oturdum. ‘Kendini görmene hiç gerek yok, saçların çıkana kadar bu aynayı kapalı tutalım’ dedi. Aynanın önüne bir perde indirdi. Ben ağladım, o kalan saçlarımı kazıdı. Sonra protez saçlarımı baş derime yapıştırdı. Fön çekti, aynayı açtı. Gözlerime inanamadım o denli hoştu ki, birebir kendi saçlarım üzereydi. Kimse beni saçlarım olmadan görsün istememiştim, bu yüzden ablam aşağıda beni bekliyordu. Beni görünce ağlamaya başladı. Dakikalarca sarılıp ağladık. Üstümden o denli bir yük kalkmıştı ki, işte artık emindim ben kanseri yenecektim.”
‘PROTEZ SAÇ HER AYNAYA BAKTIĞIMDA BANA MORAL VERDİ’
Protez saçın büsbütün gerçek saçlardan oluştuğuna dikkat çeken Pelin, “Kafa derinize güya üzerinde saçlar oluşan bir bere yapıştırılıyor. Duşa bu saçla giriyorsunuz, 15-20 günde bir bakımı yapılıyor. Merkeze gidiyorsunuz, özel bir solüsyonla saçı çıkartıp başınızı ve saçı başka ayrı yıkıyorlar. Sonra kurutup yerine takıyorlar. Ben protez saçımla denize dahi girdim. Protez saç düşünen bireyler kesinlikle tabibine istişareli ve onay almalı, bunu da eklemiş olalım” diyerek kelamlarını şöyle sonlandırdı:
“Protez saçın hiçbir eksisiyle karşılaşmadım, hatta bilakis aynaya her baktığımda bana moral verdi. Dışarıdan bakan hiç kimse hastalığımı anlamadı, bu durum bazen bana bile hastalığımı unutturdu. Moral ve motivasyon olarak bana hayli güzel geldi. Artık istiyorum ki protez saçı daha çok duyuralım, daha çok bayana ulaşalım. Hatta bunula ilgili projeler yapalım, maddi durumu kâfi olmayan bayanlara da bu hizmeti ulaştıralım istiyorum. Bu hastalıkta moral her şey demek, bir bayan için saçlarının ehemmiyeti tartışılmaz. Umarım haberi okuyan bayanlara ışık olabiliriz, bu sürecin içinden geçen tüm kardeşlerimi umutla selamlıyorum.”